Większość źródeł wskazuje na pochodzenie i znaczenie słowa Tegucigalpa pochodzi z języka nahuatl. Najpowszechniej przyjęta wersja sugeruje, że pochodzi ona z nahuatl word Taguz-galpa, co oznacza "wzgórza srebra", ale ta interpretacja jest niepewna, ponieważ tubylcy, którzy zajmowali region w tym czasie, nie byli świadomi istnienia złóż mineralnych w tym regionie.

Inne źródło sugeruje, że Tegucigalpa pochodzi z innego języka, w którym oznacza pomalowane skały, jak wyjaśniła Leticia Oyuela w swojej książce "Minimalna historia Tegucigalpy". Inne teorie wskazują, że może to wynikać z określenia Togogalpa, które odnosi się do tototi (mała papuga zielona w Nahuatl) i Toncontín, małego miasta w pobliżu Tegucigalpa (toncotín był meksykańskim tańcem pochodzenia nahuatl).

Uważa się, że w Meksyku słowo Tegucigalpa pochodzi od Nahuatl Tecuztlicallipan, czyli "miejsce zamieszkania szlachcica" lub Tecuhtzincalpan, czyli "miejsce w domu ukochanego pana".

Hondurański filolog Alberto de Jesús Membreño, w swojej książce Tubylcze Toponymies z Ameryki Środkowej, stwierdza, że Tegucigalpa jest nahuatlem, oznaczającym "w domach ostw ostrych kamieni" i wyklucza tradycyjne znaczenie "wzgórza srebra", twierdząc, że Taguzgalpa była nazwą starożytnej wschodniej strefy Hondurasu ...

Kościół Los Dolores, budowany w 1735 r.

Tegucigalpa 19 wieku, ilustracja w "Stolicach Ameryki Hiszpańskiej"

Panorama Tegucigalpa, 1889

Tegucigalpa została założona przez hiszpańskich osadników jako Real de Minas de San Miguel de Tegucigalpa w dniu 29 września 1578 r. na terenie istniejącej miejscowości Lenca i Tolupans. Pierwszym burmistrzem Tegucigalpy był Juan de la Cueva, który objął urząd w 1579 r. Kościół Dolores (1735), katedra San Miguel (1765), Casa de la Moneda (1780) i Kościół Niepokalanego Poczęcia (1788) były jednymi z pierwszych ważnych budowanych budynków.

Niemal 200 lat później, 10 czerwca 1762 r., to górnicze miasto stało się Real Villa de San Miguel de Tegucigalpa y Heredia pod rządami Alonso Fernándeza de Heredii, ówczesnego gubernatora Hondurasu. Pod koniec 18. i na początku 19. stulecia doszło do zakłóceń w rządzie lokalnym Tegucigalpy, od ugaśnięcia w 1788 r. do włączenia się do Comayagua w 1791 r. do powrotu do samorządności w 1817 r.

W 1817 r. ówczesny burmistrz Narciso Mallol rozpoczął budowę pierwszego mostu - muru dziesięcioramiennego, łączącego obie strony rzeki Choluteca. Po czterech latach, połączyła Tegucigalpę ze swoim sąsiadem z Comayagüela. W 1821 roku Tegucigalpa legalnie stała się miastem. W 1824 r. pierwszy Kongres Republiki Hondurasu ogłosił, że Tegucigalpa i Comayagua, a następnie dwa najważniejsze miasta w tym kraju, staną się stolicą kraju.

Po październiku 1838 r., po uzyskaniu przez Honduras niepodległości jako jedną republikę, stolica nadal przechodziła między Tegucigalpa i Comayaguą do 30 października 1880 r., kiedy to Tegucigalpa została uznana przez ówczesnego prezydenta Marco Aurelio Soto za stałą stolicę Hondurasu. Ludowy mit twierdzi, że społeczeństwo Komajagui, wieloletniej stolicy Hondurasu, publicznie nie lubiło żony prezydenta Soto, który zemścił się przenosząc stolicę do Tegucigalpy. Bardziej prawdopodobną teorią jest to, że zmiana nastąpiła, ponieważ prezydent Soto był ważnym partnerem firmy wydobywczej Rosario, amerykańskiej firmy wydobywczej na srebro, której działalność miała miejsce w San Juancito, blisko Tegucigalpy, i musiał być bliski swoich osobistych interesów.

Do 1898 r. zdecydowano, że stolicą utworzą zarówno Tegucigalpa, jak i Comayagüela, sąsiednie miasta na brzegu rzeki Choluteca, ale z odrębnymi nazwami i odrębnymi samorządami. W tym okresie ludność obu miast wynosiła około 40 000 osób.

W latach 1930-1960 Tegucigalpa nadal rosła, osiągając populację liczącą ponad 250 000 osób, ustępując temu, co stanie się jednym z największych osiedli w mieście - Kolonii Kennedy; autonomiczny uniwersytet narodowy, UNAH; i budowa hotelu Honduras Maya. Do lat 1970. pozostała ona stosunkowo mała i prowincjonalna, kiedy to migracja z obszarów wiejskich zaczęła się na poważnie. W latach 1980-tych powstało kilka dróg, wiaduktów drogowych i dużych budynków, relatywna nowość w stosunku do miasta, które do tego czasu charakteryzowało dwupiętrowe budynki. Jednak brak egzekwowania przepisów dotyczących planowania przestrzennego i zagospodarowania przestrzennego doprowadził do bardzo dezorganizowanej urbanizacji. Brak właściwej urbanizacji w miarę wzrostu populacji jest widoczny na otaczających stokach kilku wzgórz w mieście, gdzie przeważają niektóre z najbardziej zubożonych dzielnic miasta.

30 października 1998 r. huragan Mitch zniszczył stolicę, wraz z resztą Hondurasu. Przez pięć dni Mitch nawalił kraj, powodując niszczycielskie osunięcia ziemi i powodzie, powodując śmierć tysięcy osób, jak również intensywne wylesianie i niszczenie tysięcy domów. Część Comayagüela została zniszczona wraz z kilkoma dzielnicami po obu stronach stolicy Hondurasu. Po huraganie infrastruktura w Tegucigalpa została poważnie uszkodzona. Jeszcze 12 lat później, pozostałości huraganu Mitch były nadal widoczne, zwłaszcza wzdłuż brzegów rzeki Choluteca.

Obecnie Tegucigalpa nadal rozwija się daleko poza swoim dawnym jądrem kolonialnym: w kierunku wschodnim, południowym i zachodnim, tworząc dużą, ale niezorganizowaną metropolię. W celu modernizacji stolicy, zwiększenia infrastruktury i poprawy jakości życia mieszkańców, administracja uchwaliła kilka rozporządzeń i projektów mających na celu odwrócenie miasta w nadchodzących latach.

Widok satelitarny Tegucigalpy

Tegucigalpa znajduje się w łańcuchu gór o wysokości 975 metrów (3,199 stóp) w najniższych punktach i 1 463 metrów (4,800 stóp) na najwyższych obszarach podmiejskich. Podobnie jak większość wewnętrznych wyżyn Hondurasu, większość obecnego obszaru Tegucigalpy zajmowała otwarte obszary leśne. Obszar otaczający miasto nadal jest otwartym lasem wspierającym las sosnowy, który jest poprzecinany dębowym, rzeźbionym i trawiastym, a także liściem igielnym i liściastym.

Obszar metropolitalny Tegucigalpa i Comayagüela obejmuje całkowitą powierzchnię 201 kilometrów kwadratowych (77,6 m kw.), podczas gdy cała gmina dzielnicy centralnej zajmuje powierzchnię 1 396 kilometrów kwadratowych (539,1 m kw.). Uskoki geologiczne, które stanowią zagrożenie dla okolic na wzgórzu i pod nim, zostały zidentyfikowane w wysokich regionach dzielnicy otaczających stolicę.

Rzeka Choluteca, przecinająca miasto z południa na północ, fizycznie oddziela Tegucigalpa i Comayagüela. El Picacho Hill, wzniosła się góra o umiarkowanej wysokości, nad centrum miasta; na stokach znajduje się kilka osiedli, zarówno o dużym, jak i niższym dochodzie. Miasto składa się z łagodnych wzgórz, a pierścień gór otaczających miasto ma tendencję do zatrzymywania zanieczyszczeń. W sezonie suchym gęsta chmura dymków leży w dorzeczu, aż pierwsze deszcze opadną.

Tegucigalpa, zagłębiona w dolinę i rozcięta przez rzekę, jest podatna na powodzie w porze deszczowej, czego doświadcza najpełniej huragan Mitch i w mniejszym stopniu co roku w porze deszczowej. Pomimo że miasto znajduje się na wysokości kilku tysięcy stóp nad poziomem morza, brakuje mu skutecznego systemu kontroli powodziowej, w tym kanałów i kanałów kanalizacyjnych o mocy wystarczającej do odprowadzenia wód deszczowych z powrotem do rzeki, aby płynąć do oceanu. Sama rzeka jest zagrożeniem, ponieważ nie jest wystarczająco głęboko pod ulicami, ani też nie ma wystarczająco wysokich poziomów, aby zapobiec jej wyrwaniu. Istnieje ponad 100 dzielnic uznanych za strefy wysokiego ryzyka, z których kilka zostało wykluczonych jako niezamieszkałe w całości.

Na zachód od miasta znajduje się zbiornik, znany jako Embalse Los Laureles, dostarczający 30% wody w mieście, a także oczyszczalnia wody na południe od miasta, około 7,3 km (4,5 m) od lotniska; część zbiornika Concepción zaledwie 6 km (3,7 mi) na południowy zachód od instalacji wodnej.

Widok Tegucigalpy.

Okręg Centralny dzieli granice z 13 innymi gminami Francisco Morazán: (na północ) Cedros i Talanga; (południe) Ojojona, Santa Ana, San Buenaventura i Maraita; (wschód) San Juan de Flores, Villa de San Francisco, Santa Lucía, Valle de Ángeles, San Antonio de Oriente i Tatumbla; (i na zachód) Lepaterique. Na zachodzie graniczą z nim również dwie gminy departamentu Comayagua, Villa de San Antonio i Lamaní, przy czym te ostatnie znajdują się dokładnie w punkcie czwartym, gdzie spotykają się: okręg centralny, Lepaterique, Villa de San Antonio i Lamaní.

Katedra Metropolitalna, zbudowana w latach 1765-1786

Zdjęcie satelitarne NASA ukazujące rzekę Choluteca separującą Tegucigalpa i Comayagüela

Klimat

Tegucigalpa charakteryzuje się bardziej umiarkowaną formą tropikalnego klimatu wilgotnego i suchego. Z największych miast Ameryki Środkowej klimat Tegucigalpy jest jednym z najbardziej przyjemnych ze względu na jego wysoką wysokość. Podobnie jak w przypadku większości Hondurasu środkowego, w mieście panuje klimat tropikalny, chociaż hamowany jest przez wysokość bezwzględną, co oznacza, że jest ona mniej wilgotna niż dolne doliny i regiony przybrzeżne, przy czym temperatury równomiernie wahają się od 19 °C (66 °F) do 23 °C (73 °F).

Grudzień i styczeń są najchłodniejsze, ze średnią min/niską temperaturą 14 °C (57 °F); podczas gdy marzec i kwiecień - często związane z świętami Świętego Tygodnia - są najcieplejsze, a temperatury mogą osiągnąć nawet 40°C (104°F) w najgorętszym dniu. Sezon suchy trwa od listopada do kwietnia i od maja do października. Średnio 107 dni deszczowych w roku, czerwcu i wrześniu to zazwyczaj najwilgotniejsze miesiące.

Średnia liczba godzin słonecznych miesięcznie w ciągu roku wynosi 211,2, a średnia liczba dni deszczowych miesięcznie wynosi 8,9. Średnia liczba godzin nasłonecznienia w sezonie suchym wynosi 228 na miesiąc, natomiast 182,5 milimetra (7,19 cala) to średnie miesięczne opady w sezonie mokrym. Najwilgotniejsze miesiące pory deszczowej to maj - czerwiec i wrzesień - październik, średnio 16,2 dni deszczowych w każdym z tych okresów.

Huragan Mitch

Widok z lotu ptaka stolicy po huraganie Mitch, na początku listopada 1998 r.

Podobnie jak w przypadku pozostałych części Hondurasu, w wyniku huraganu Mitch, który miał miejsce pod koniec października i na początku listopada 1998 r., doszło do znacznych szkód, których nie byli świadkami od czasu huraganu Fifi. Mitch zniszczył część Komayagüela, część miasta, jak również inne miejsca wzdłuż brzegów rzeki Choluteca. Burza pozostała na terytorium Hondurasu przez pięć dni, powodując znaczne opady deszczu pod koniec pory deszczowej. Ziemia była już nasycona i nie mogła wchłonąć wysokich opadów, podczas gdy wylesianie i pozostałości po huraganie doprowadziły do katastrofalnych powodzi w rozległych regionach kraju, zwłaszcza w Tegucigalpa.

Silny deszcz spowodował gwałtowne powodzie w dopływach Cholutecy, a rzeka, która opuchła, przeleciała nad brzegami, rozdzierając całe osiedla i mosty w całym zniszczonym mieście. Opady deszczu wywołały również ogromne osunięcia ziemi wokół El Berrinche Hill, w pobliżu centrum miasta. Osunięcia te zniszczyły większość okolic Soto, a szczątki wlewały się do rzeki, tworząc zaporę. Tama zatkała wody rzeki, a wiele z nisko położonych obszarów Comayagüela zostało zanurzonych; zabytkowe budynki położone wzdłuż Calle Real zostały albo całkowicie zniszczone, albo tak bardzo uszkodzone, że naprawa była daremna.

Panoramiczny widok Tegucigalpy

Usytuowany w dolinie i otoczony łańcuchami górskimi, Tegucigalpa ma kilka wyżyn i niewiele terenów płaskich. Miasto jest również bardzo zdezorganizowane, szczególnie w najstarszych dzielnicach. W ciągu ostatnich 30 lat obserwuje się szybki wzrost i dopiero od niedawna rząd uchwalał pewne przepisy dotyczące ustanawiania zasad zagospodarowania przestrzennego. Drogi powierzchniowe mogą być wąskie, przy czym najważniejsze drogi, na których biegną nie więcej niż dwa lub trzy pasy ruchu w każdym kierunku, dodatkowo przyczyniają się do problemu dużego natężenia ruchu. Kilka głównych bulwałów wyposażono w węzły, wiadukty i przejścia dolne, co pozwala na odcinki autostrad o kontrolowanym dostępie, ale biorąc pod uwagę, że nawet miejski pas nie okrąża miasta w całości, drogi są ogólnie ograniczone. Intensywne sieci linii elektrycznych i telefonicznych nad ulicami są powszechnym widokiem w stolicy, a praktycznie we wszystkich miastach Hondurasu, ponieważ wdrażanie podziemnych linii komunalnych zostało przyjęte dopiero w ostatnich latach.

Wokół miasta

Śródmieście Tegucigalpa oglądane na zachód od hotelu Honduras Maya

Obszar metropolitalny Tegucigalpa i Comayagüela jest oficjalnie podzielony na barrios i kolonie, a jest ich 892. Kolonie reprezentują stosunkowo niedawne 20-wieczne przedmieścia mieszkalne klasy średniej, niektóre znane jako residenciales z powodu ich wzrostu dochodów wyższych, które stale się rozprzestrzeniają, podczas gdy barrios są starymi dzielnicami śródmieścia.

Podczas gdy administracja miejska dzieli stolicę na barrios i kolonie, fakt, że są ich setki, utrudnia zdefiniowanie różnych regionów miasta, zwłaszcza dla tych, którzy nie znają okręgu centralnego. Aby lepiej zrozumieć regiony miasta, obszar metra w Centralnym Dystrykcie można zasadniczo podzielić, po pierwsze, na dwie części: Tegucigalpa i Comayagüela. Te dwie jednostki pozostają oddzielone od zlewni rzeki Choluteca, która biegnie między nimi.

Mapa ukazująca współczesne centrum Tegucigalpy, utworzone przez ponad 40 dzielnic

Strona powiatu Tegucigalpa może być podzielona na pięć sekcji: 1) Centro Histórico (Historic Downtown); 2) Centro Contemporáneo lub Zona Viva (Współczesna Śródmieście lub Strefa Życia); 3) Północna Tegucigalpa; 4) South Tegucigalpa; i 5) East Tegucigalpa.

• 1 - Centro Histórico lub Historic Downtown of Tegucigalpa powstają w pierwotnych dzielnicach, które sięgają czasów założenia. Przez lata obszar ten pozostawał zaniedbany i upadł, ale ostatnio podejmowano próby ożywienia strefy i przywrócenia jej dziedzictwa kolonialnego. Znajduje się tu kilka biur rządowych, w tym Kongres Narodowy i Ratusz Miejski oraz muzeów, parków, katedry i kościołów.
• 2 - Centro Contemporáneo to współczesne, żywe i nowoczesne centrum Tegucigalpa. Obszar ten tworzą dzielnice położone na wschód od rzeki Choluteca, na południe od północnego dopływu, Rio Chiquito (które wchodzą w konflikt z Choluteca poniżej mostu Mallol), na zachód od pasa bocznicy (Anillo Periférico) i na północ od Blasku Sił Zbrojnych.

Hotel Marriott widziany od Johna Paula II Blvda w Colonia Los Profesionales

Ta część miasta jest prawdopodobnie najlepiej rozwinięta i właściwie zurbanizowana. Powstaje w ponad 40 dzielnicach, z których wiele to zamożne dzielnice mieszkalne klasy średniej, takie jak Colonia Palmira, na wschód od zabytkowego centrum, na Boulevard Morazán, gdzie znajduje się kilka zagranicznych ambasad, a także restauracji na dużą skalę. Inne dzielnice na dużą skalę to Lomas del Guijarro, Loma Linda i Lomas del Mayab, w których znajduje się większość kompleksów mieszkalnych w mieście.

Wiodące hotele w mieście znajdują się wokół tych dzielnic, w tym w dzielnicy Plaza San Martín Hotel. Obejmują one: Hotel Marriott, Clarion Hotel, Hotel El Centenario, Interkontynentalny, Honduras Maya, Plaza Del Libertador, Plaza San Martín, Hotel Alameda oraz Excelsior Hotel and Casino.

Mapa ukazująca obszar metropolitalny okręgu centralnego podzielony na kolorowe odcinki

Boulevard Morazán i Avenida Los Procceres/Avenida La Paz to ruchome korytarze handlowe (biegnące równolegle do siebie), biegnące przez kilka dzielnic mieszkających w zagranicznych ambasadach, dzielnicy hotelowej, placówkach gospodarczych i budynkach korporacyjnych, w tym w parku handlowym w Los Proctres (Parque Comercial). Boulevard Suyapa i Boulevard Juan Pablo II znajdują się na południe od wyżej wymienionych bulwarów, a także tworzą ruchliwą dzielnicę handlową i finansową rozciągającą się przez kilka dzielnic, takich jak Colonia Los Profesionales, w których mieści się siedziba Izby Prezydenta; Colonia Florencia Norte, gdzie znajduje się Multiplaza Mall; Colonia Miramontes, m.in.: mieszkanie w kilku instytucjach finansowych, biurach rządowych, hotelach itp.

• Trzydzieści - Północna Tegucigalpa powstaje zarówno w dzielnicach klasy średniej, jak i w ubogich dzielnicach położonych nad otaczającym wzgórzem na północ od historycznego centrum miasta. Poza tymi dzielnicami znajduje się Park Narodowy ONZ na El Picacho Hill, jeden z najpopularniejszych miejsc w stolicy wśród mieszkańców i gości. Za Parkiem, rozciągającym się na północ i północny zachód od miasta, górne dzielnice podmiejskie, takie jak El Hatillo, siedzą po bokach wzgórz, otoczone ciężką roślinnością.
• Czternaście - South Tegucigalpa jest wszystkim na południe od Boulevard Fuerzas Armadas. W tym obszarze mieszka Colonia Kennedy, największa dzielnica stolicy z ponad 137 000 mieszkańców. Południowa Tegucigalpa skupia zarówno dzielnice średniej, jak i ubogie. Dwa uniwersytety, UTH i UNITEC, znajdują się tuż przy autostradzie w południowych dzielnicach peryferyjnych.
• Piąta - Wschodnia Tegucigalpa skupia głównie obszary wiejskie i ubogie, co jest wynikiem improwizowanego wzrostu gospodarczego przy niewielkim finansowaniu i zaangażowaniu ze strony rządu. Szpital Pediatryczny María i Bazylika Suyapa leżą po stronie wschodniego odcinka Anillo Períferico.

Komajagüela

Comayagüela widziana przez Juana A. Laínez Hill z budynkiem załącznika Central Bank of Honduras w centrum

Comayagüela znajduje się na zachodnim brzegu rzeki Choluteca, a większość jej urbanizacji składa się z dzielnic o niższych dochodach. Z perspektywy historycznej Comayagüela pozostaje słabiej rozwinięta niż druga strona kapitału, niektóre z nich powołują się na niewystarczający wkład ze strony urzędników państwowych. W ostatnich latach ta zachodnia część kapitału odnotowała pewien wzrost i poprawę, na przykład otwarcie Metromall w pobliżu lotniska. Wraz z budową Mall Premier i City Mall, które mają stać się największym centrum handlowym w kraju, Comayagüela otrzyma kolejną modernizację. Szacuje się, że w Comayagüela 650 000 mieszkańców wnosi 58,3% z 120 mln lempirów (6,349 mln USD) generowanych codziennie przez handel w okręgu centralnym.

Część stolicy Comayagüela można podzielić na cztery części: 1) Strefa Centro (śródmieścia Comayagüela); 2) Północna Komayagüela; 3) Południowa Comayagüela; i 4) West Comayagüela:

• Strefa Centro de Comayagüela jest centrum Comayagüela, a także pierwotne podstawy powstania, które tworzą najstarsze barrios. Te baryłki powstają w stylu planu ulicznego. W tej dzielnicy znajduje się kilka biur rządowych, w tym budynek Centralnego Banku Hondurasu oraz Biuro Śledcze (Dirección General de Investigación Cristión), a także Narodowa Szkoła Sztuk Pięknych, która mieści się w dawnym budynku ratusza miasta Comayagüela, zbudowanym w 1845 r.

Patrząc na północny wschód od Comayagüela na budowę najbliższego centrum handlowego City Mall

• 20 - Północna Komayagüela powstała w wyniku stosunkowo niedawnego rozwoju mieszkaniowego klasy średniej po huraganie Mitch, który rozciąga się na północne wzgórza Comayagüela, jak Colonia Cerro Grande, stale rosnąca dzielnica klasy średniej na północnych peryferiach.
• Trzecia - Południowa Comayagüela jest zdecydowanie lepiej rozwiniętym regionem Comayagüela. Obszar ten znajduje się na południowy i południowy zachód od lotniska, w pobliżu Sztandaru Los Laureles i na południe od Lepaterique Road (Carretera Lepaterique również znany jako Carretera al Batallón). Również obszar pohuraganowy Mitch rozwinął się w ciągu ostatniej dekady i obejmuje część społeczności Comayagüela o wysokim dochodzie, które wybuchły na tym obszarze i nadal rozprzestrzeniają się wraz z budowaniem nowszych podmiejskich klas średnich. Toncontín International, Metro Mall i City Mall znajdują się w tym obszarze. Residencial la Arboleda i Residencial los Hidalgos są jednymi z rosnących zmian w dochodach wyższych na południowych peryferiach Comayagüela.
• Czterdzieści - West Comayagüela to w większości zubożone dzielnice rozchodzące się z Strefy Centro na otaczających stokach. Wiele z tych dzielnic powstało w wyniku improwizowanej urbanizacji i braku odpowiedniej infrastruktury. Obszar ten przeważa na północ od Lepaterique Road i na zachód od Boulevard de la Comunidad Europea (Blvd).

Pomimo znacznych rozmiarów okręgu centralnego, obszar miejski Tegucigalpa-Comayagüela, wynoszący 1,2 mln, jest zagęszczany na niewielkim obszarze.

Spis ludności Hondurasu z 2013 r. zanotował 1.157.509 ludności w okręgu centralnym, utrzymując tendencję wzrostową liczby ludności w mieście od czasu spisu ludności w 2001 r., w którym odnotowano 850.445 mieszkańców.

W 2004 r. na gospodarstwo domowe przypadało 185 577 gospodarstw domowych, średnio 4,9 członków. Oczekuje się, że zarówno populacja miasta, jak i obszar metra podwoją się do 2029 r.

Wskaźnik rozwoju społecznego (HDI) jest najwyższym wskaźnikiem w kraju mierzonym na poziomie 0,759 w 2006 r. W tym samym roku 47,6% ludności Dystryktu Centralnego żyło w ubóstwie - 29,7 żyło w umiarkowanym ubóstwie, a 17,9 w skrajnym ubóstwie. Średnia długość życia w okręgu na 2004 r. wynosi 72,1 roku. Do 2010 r. 4,9 procent populacji pozostawało analfabetami, w porównaniu z krajową stopą 15,2 procent.

W 2010 r. średni miesięczny dochód wyniósł L.8.321 (440,49 USD), w porównaniu z łączną średnią krajową L.4.767 (252,35 USD) i średnią krajową L.7.101 (375,91 USD).

Tegucigalpa jest silnie związana z resztą Hondurasu. 90% mieszkańców miast to głównie mestizowie z niewielką mniejszością biało-latynoską. Przyłączają się do nich chińscy i arabscy imigranci, ci ostatni głównie z Palestyny. Są też rdzenni Amerykanie i mieszkańcy Afryki i Hondurasu.

Tegucigalpa według liczby: 4 teatrów, 12 targów, 12 mostów dla pieszych, 12 uniwersytetów, 14 szpitali, 14 muzeów, 28 supermarketów, 40 ekranów filmowych, 64 ośrodków zdrowia, 64 skrzyżowań sygnałowych, 87 gimnazjum i liceum, 100 aptek, 123 lokalnych komitetów ratunkowych, 170 restauracji, 200 parków lub plazji, 200 obiektów sportowych, 400 strażaków, 600 ochotników, 892 osiedli, osiedli barrios i kolonie, dwustu lekarzy, dwa tysiące pojazdów transportu publicznego, 12 tysięcy taksówek, 60 tysiąc nie potrafią czytać i pisać, a tylko 140 tysiąc z bezpośrednim dostępem do wody pitnej.

Zdrowie

W 2004 r. w okręgu Centralnym było 67 publicznych placówek opieki zdrowotnej - pięć szpitali krajowych, 22 ośrodków opieki zdrowotnej na obszarze metropolitalnym, 37 ośrodków opieki zdrowotnej na obszarach wiejskich oraz trzy kliniki peryferyjne. W mieście jest kilka prywatnych szpitali, a także szpitali prowadzonych przez Honduraski Instytut Zabezpieczenia Społecznego (IHSS), krajowy program ubezpieczeń społecznych sponsorowany przez rząd.

W 2003 r. tylko 58,5 procent zatrudnionych stanowiło część IHSS, podczas gdy pozostali nieubezpieczeni byli przypisywani do zatrudnienia w sektorze nieformalnym lub jako pracownicy domowi. Ogółem tylko 26,5 procent ludności w okręgu centralnym jest objętych publiczną opieką zdrowotną.

Okręg Centralny zgłasza trzeci, najwyższy lub 20,2 procent przypadków HIV/AIDS w tym kraju i 5 674 osób żyje z wirusem. W 2004 r. w dzielnicy centralnej zdiagnozowano 258 nowych przypadków zakażenia HIV.

W 2000 r. wskaźnik umieralności okołoporodowej matek wynosił 110 z 100 000 porodów, z czego 62,3 procent stanowiły kobiety w wieku od 20 do 35 lat. W 2001 r. wskaźnik śmiertelności niemowląt wynosił 29 na 1000 żywych urodzeń (zarówno śmiertelność matek, jak i niemowląt opiera się na lokalnych i pozamedycznych mieszkańcach, którzy przybywają po pomoc medyczną). W 2005 r. oszacowano, że 101 z 10 000 mieszkańców cierpi na niepełnosprawność fizyczną lub psychiczną.

Honduras w ogóle nie miał stabilnej opieki medycznej, z tego powodu brakuje stabilności politycznej, a 62,8% kraju jest w ubóstwie, brakuje opiekunów medycznych lub odpowiednich szkoleń dla opiekunów w kraju.

Religia

Podobnie jak w przypadku pozostałych Hondurasów, katolicyzm rzymski jest dominującą religią w dzielnicy centralnej i chociaż w pewnym momencie stanowił aż 95% ludności, według współczesnych szacunków z 2007 roku wyniósł on 47%, podczas gdy protestanci stanowią aż 36%. Ich historia w Tegucigalpa rozpoczęła się około 1548 r., kiedy to Hiszpanie założyli misjonarzy Mercedarian w ramach działań przekształcających społeczności tubylcze. Do 1916 r. przeniesiono diecezję Comayagua i zmieniono jej nazwę na diecezję Tegucigalpa, która została wyniesiona do archidiecezji pod przewodnictwem Arcybiskupa Santiago Maríi Martíneza y Cabanas (1842-1921).

Inne grupy religijne przeszły na początek 20 wieku, w tym Quakers, który w 1914 roku rozpoczął pracę w stolicy kraju. W 1946 r. misjonarze Południowej Konwencji Baptystycznej przybyli do Tegucigalpy i w 1950 r., do Narodowej Konwencji Kościołów Baptystycznych i Rady Misji Mennonitów Wschodnich.

Zgromadzenie Bożych misjonarzy wstąpiło do Hondurasu pod koniec lat 1940. i obecnie utrzymuje mega-kościół w Tegucigalpa z ponad 10.000 członkami. Kościół Boży Cleveland, Tennessee powstał w Tegucigalpie w 1951 roku, Międzynarodowy Kościół Ewangelii Foursquare w 1952 roku, a pod koniec 1950 roku powstał Ewangelicki Sojusz Honduraski. Kościół Zielonoświątkowy Księcia Pokoju, założony w Gwatemali City, rozpoczął działalność w Hondurasie w latach 1960. W latach 1970. Katolicki Ruch Odnowy Charyzmatycznej zaczął rosnąć wśród wyższych klas w Tegucigalpa.

Stowarzyszenie Chrześcijańskich Brygad Miłości przybyło do Tegucigalpy w 1971 r., Kościół Chrześcijański Powszechnego Życia został założony w 1972 r., Centrum Chrześcijańskiego Odnowy Chrześcijańskiej w Cenacle rozpoczęło się w 1978 r., a Grupy Żywej Miłości rozpoczęły się w 1978 r.

Kościół Prezbiteriański w Hondurasie skupia się głównie w odległości 150 km (93 mi) od Tegucigalpy. Pierwsze zgromadzenie prezbiteriańskie zostało założone 50 lat temu przez Narodowy Ewangelicki Kościół Prezbiteriański Gwatemali.

Dziś są to liczne grupy religijne w Tegucigalpie, w tym wspólnota żydowska, świadkowie Jehowy i Kościół Jezusa Chrystusa Świętych, który buduje nową świątynię w mieście.

Przestępczość i przemoc

Honduras, w tym stolica Tegucigalpa, ma najwyższy na świecie wskaźnik morderstw. Honduras doświadcza w ostatnich latach rekordowo wysokiej przemocy. W 2010 r. liczba zabójstw w Francisco Morazán wynosiła 83,2 (na 100 000 mieszkańców) w porównaniu ze średnią krajową z 86 r.

W 2009 r. okręg centralny osiągnął wskaźnik zabójstw w wysokości 72,7, a władze odnotowały 792 zabójstw i 151 nieumyślnych zabójstw; średnia to 66 morderstw miesięcznie lub dwa dziennie. 85,6 procent zgonów zostało popełnione przez broń palną, a 39 procent związanych było z przestępczością zorganizowaną. 91% ofiar to mężczyźni, a 81,2 to osoby w wieku od 15 do 39 lat. Okolice w Tegucigalpa, gdzie odnotowano najwyższy wskaźnik śmiertelności z użyciem przemocy, to obszary ubogie i zubożone, takie jak Barrio Concepción, Colonia Nueva Capital, Colonia Villa Nueva Norte, Colonia Cerro Grande, Colonia El Carrizal No. 1, Colonia el Carrizal No. 2, Colonia Flor Del Campo, Colonia La Sosa, Colonia Las Brisas i Barrio Centro de Comayagüela.

W 2009 r. odnotowano 246 zgonów związanych z pojazdami silnikowymi, z czego 52% to piesi, w tym rowerzyści; 39% spowodował samochód prywatny, a 12% transport publiczny. W tym samym roku 69 zgonów odnotowano jako samobójstwo, najczęściej występujące w przedziale wiekowym 20-29 lat i 30-35 lat, podczas gdy 76,9% z nich to mężczyźni.

Honduras, mając około 8 milionów ludzi w kraju, ma około 7 000 członków gangów w 300 do 400 gangów ulicznych, większość z nich ma siedzibę w Tegucigalpa. Te gangi popełniają wszelkiego rodzaju przestępstwa przeciwko lokalnej ludności, jak również cudzoziemcom, w tym groźby wywoływania telefonów. Wydaje się również, że gangi mają dużą kontrolę w miastach, kontrolujących dobra publiczne, takie jak taksówki publiczne, i są bardzo zaangażowane. Rząd Hondurasu nie ma zbyt dużej kontroli nad gangami, ponieważ system rządowy sam w sobie nie jest zbyt stabilny. Większość spraw kryminalnych nie jest zbyt dobrze ścigana, a czasami po prostu odrzucana, ale lepiej egzekwować prawa w dzielnicach wyższej klasy i w turystycznych częściach miasta.

Sky Residence Club, najwyższy budynek w mieście, stojący na wysokości 318 stóp (97 m) w dzielnicy Lomas del Mayab

Główne biura HSBC w Suyapa Blvd (dawny budynek banku BGA)

Dystrykt Centralny ma gospodarkę równą 19,3% PKB. W 2009 r. budżet na przychody i wydatki miasta wyniósł 2 856 439 263 USD (151 214 182 USD), a w 2010 r. - 2 366 993 208 USD (125 204 606 USD). 57,9% lub L.43,860 mld (2,318 mld USD) budżetu państwa wydaje się w obrębie okręgu centralnego.

Aktywna siła robocza w okręgu wynosi 367 844 osób, z czego 56 035 jest zatrudnionych w sektorze publicznym. W 2009 r. stopa bezrobocia w Tegucigalpa wynosiła 8,1%, a bezrobotny może spędzić aż cztery miesiące na poszukiwaniu pracy. W całej stolicy znajduje się 32 665 przedsiębiorstw, większość miast w kraju. Wielkość tych przedsiębiorstw jest podzielona w następujący sposób: mikroprzedsiębiorstwa (73,2%), małe przedsiębiorstwa (9,63%), średnie przedsiębiorstwa (7,47%), duże przedsiębiorstwa (0,28%) i pozostałe niezgłoszone (9,62%).

Głównymi źródłami ekonomicznymi miasta są handel, budownictwo, usługi, przemysł włókienniczy, cukrowy i tytoniowy. Działalność gospodarcza jest podzielona w następujący sposób: handel — w tym sprzedaż hurtowa, detaliczna, samochodowa naprawa, artykuły gospodarstwa domowego (42,86%); przemysł wytwórczy (16,13%), gościnność - hotele i restauracje (14,43%), bankowość i nieruchomości (10,12%), usługi socjalne i osobiste (8,94%), usługi zdrowotne (3,90%) i inne (3,60%).

Produkcja przemysłowa w regionie obejmuje wyroby włókiennicze, odzież, cukier, papierosy, drewno, sklejkę, papier, ceramikę, cement, szkło, metalurgię, tworzywa sztuczne, chemikalia, opony, urządzenia elektryczne i maszyny rolnicze. Zakłady montażu Maquiladora bezcłowego zostały założone w parku przemysłowym w dolinie Amarateca na północnej autostradzie. Srebro, ołów i cynk są nadal wydobywane na obrzeżach miasta.

Bankowość

Alfonso XIII, wieżowiec mieszkalny w jednej ze społeczności o wysokim dochodzie miasta, Lomas del Guijarro

Nissan w centrum Ameryki Blvd, naprzeciwko Plaza Miraflores Mall

Bankami hondurańskimi z siedzibą w Tegucigalpa są Bank Centralny Hondurasu, Banco Continental i Banco de Occidente. Tegucigalpa posiada również szereg międzynarodowych instytucji finansowych, w tym BAC Credomatic (dawniej Banco Mercantil-BAMER), Citibank, Davivienda, Międzyamerykański Bank Rozwoju (IAB), Bank Światowy oraz Bank Integracji Gospodarczej Ameryki Środkowej (BCIE), z siedzibą w Colonia Miramontes na Boulevard Suyapa.

Inwestycje zagraniczne

W 1976 r. w Hondurasie wprowadzono zakłady produkcyjne (maquiladoras). Chociaż ich wkład w gospodarkę pozostał niewielki, na początku lat 1990. nastąpił ich wzrost, głównie w północnym Hondurasie, ale po połowie lat 1990. rozszerzono je na region centralny, w tym Tegucigalpa. Do 2005 r. co najmniej 6 maquiladoras prowadziło działalność w okręgu centralnym.

Do końca lat 1990. i na początku lat 2000. (dekada) Tegucigalpa nadal była miastem skupionym na rozwoju parków przemysłowych. Główną przeszkodą w zakładaniu fabryk w Tegucigalpa było ułatwienie infrastruktury umożliwiającej efektywny dostęp do centrów gospodarczych stolicy i kraju: San Pedro Sula i Puerto Cortez.

Podczas gdy zagraniczni producenci i eksporterzy koncentrują się na północnym Hondurasie, obecność międzynarodowych korporacji jest widoczna w Tegucigalpa. Popularny handel detaliczny, restauracja i gościnność franchisingowie markowe w Stanach Zjednoczonych przeważają w stolicy Hondurasu; m.in. Walmart, McDonald's i Marriott. Firmy z innych krajów, takich jak Meksyk, również pojawiły się wśród przybyłych, takich jak kina Cinépolis, które otworzyły się w 2010 r. w Cascadas Mall. Zagraniczni deweloperzy nieruchomości i nieruchomości działają również w okręgu stołecznym, takim jak Grupo Roble z centrów handlowych w Multiplaza.

Wyzwania gospodarcze stojące przed Tegucigalpą są związane z wyzwaniami gospodarczymi pozostałej części kraju, takimi jak przezwyciężanie przestępczości, anomalie w systemie sądowniczym, zacofanie edukacyjne i niedostateczna infrastruktura, aby nadal zachęcać inwestorów zagranicznych i umożliwiać rozwój lokalnych przedsiębiorców.

Jako stolica Hondurasu, jako szef departamentu i jako gmina, okręg centralny posiada trzy odrębne rządy: krajowym, departamentowym i gminnym. Przed 1991 r. rząd centralny sprawował dużą jurysdykcję nad realizacją zarządzania miejskiego w całym kraju, co doprowadziło do nierównej reprezentacji i niewłaściwego podziału zasobów i sprawowania rządów. W rezultacie pod koniec 1990 r. na mocy dekretu nr 134-90 Narodowy Kongres Hondurasu uchwalił ustawę gmin (Ley de Municipalidades), określając departament i instytucje gminne kraju, przedstawicieli i ich funkcje w celu zapewnienia autonomii rządu miejskiego i decentralizacji jej od rządu krajowego.

Mimo autonomii, na dystrykt centralny nadal wywiera wpływ rząd krajowy, zważywszy że terytorium to pozostaje siedzibą rządu republiki. Najważniejsze zmiany w polityce publicznej i finansowaniu dużych projektów miejskich zwykle trafiają do Biura Prezesa przed zatwierdzeniem przez samorządy lokalne.

Rząd w Hondurasie jest bardzo niestabilny, rząd ma bardzo trudny okres, zapewniając obywatelom odpowiednie środki i tworząc ich obywateli w inwestowaniu w sprzęt medyczny i edukację dla zawodów medycznych w Hondurasie, mają również trudności z kontrolowaniem przestępców w miastach i gangach, co doprowadziło do tak wysokich wskaźników przestępczości w tym kraju.

Dystrykt Central

"Witamy w Central District: Znak Tegucigalpa i Comayagüela na granicy gminy

Stolicą Hondurasu jest gmina Dystryktu Centralnego (hiszpański: Distrito Central lub DC) oraz Tegucigalpa i Comayagüela są dwoma podmiotami w okręgu. Jednak prawie wszystkie instytucje rządowe są po stronie Tegucigalpy, więc dla wszystkich celów praktycznych stolicą jest Tegucigalpa. Tradycyjnie uważa się je za miasta bliźniacze lub bliźniacze, ponieważ zostały założone jako dwa odrębne miasta. W momencie utworzenia okręgu centralnego 30 stycznia 1937 r. na mocy dekretu nr 53 zreformowanego art. 179 konstytucji Hondurasu z 1936 r. oba miasta stały się jednym podmiotem politycznym o statusie Stolicy Hondurasu.

Konstytucja Hondurasu, zgodnie z rozdziałem 1, art. 8, stanowi (przetłumaczone): "Miasta Tegucigalpa i Comayagüela wspólnie stanowią Stolicę Republiki". Ponadto w rozdziale 11 art. 295 stwierdza się (przetłumaczone), że "okręg centralny składa się z jednej gminy złożonej z byłych gmin Tegucigalpa i Comayagüela"; jednakże gminy w Hondurasie są definiowane jako podmioty polityczne podobne do hrabstw i mogą zawierać jedno lub więcej miast. Na przykład w departamencie Atlántida La Ceiba jest największym miastem, będącym również trzecim co do wielkości miastem w Hondurasie, zarówno pod względem liczby ludności, jak i obszaru metropolitalnego; jednakże Tela, jedna z ośmiu gmin Atlántida, jest największą gminą pod względem fizycznego obszaru administracyjnego w tym departamencie. Ponieważ gmina Tela nie jest uważana za całe miasto Tela, nie jest ona większa niż La Ceiba.

Dodatkowo 41 wsi i 293 wiosek znajduje się w gminie Central District. Mogą im zostać wyznaczeni zastępcy burmistrzów (alcalde auxiliar) na stanowiska przedstawicieli lokalnych.

Rządy krajowe i departamentalne

Ambasada Stanów Zjednoczonych na La Paz Avenue

Tegucigalpa jest ośrodkiem politycznym i administracyjnym Hondurasu. Jest również siedzibą rządu departamentu Francisco Morazán. Wszystkie trzy oddziały rządu krajowego, jak również ich bezpośrednie oddziały - w tym 16 departamenty Zarządu, Kongres Narodowy, Sąd Najwyższy, Siły Zbrojne i Centrala Policji Narodowej - znajdują się w mieście. Większość agencji publicznych i przedsiębiorstw państwowych ma również swoją siedzibę w stolicy.

Samorząd terytorialny

Władze miejskie przyjmują formę systemu burmistrzostw i są regulowane ustawą gmin, która weszła w życie 1 stycznia 1991 roku. Władze samorządowe miasta (Alcaldía Municipal del Distrito Central lub AMDC). Zgodnie z prawem obowiązującym w mieście AMDC ma strukturę spółki gminnej, która jest organem ustawodawczym i zamierzonym, wybieranym przez wyborców oraz najwyższym organem w gminie.

Spółka gminna jest utworzona przez burmistrza pełniącego funkcję dyrektora naczelnego, dyrektora generalnego i przedstawiciela prawnego gminy oraz wiceburmistrza, który w razie potrzeby pełni funkcję burmistrza i nadzoruje funkcje w ramach AMDC zgodnie z instrukcjami burmistrza.

Dziesięciu aldermanów (regidores) jest również członkami gminy, która wraz z burmistrzem wykonuje obowiązki opisane w ustawie gminnej, w tym w zakresie zarządzania, budżetowania, prawa lokalnego i prawa zarządczego.

Dyrektor generalny, wyznaczony przez burmistrza, pełni funkcję głównego kierownika ds. zarządzania funduszami miejskimi i ich alokacji. Sekretarz gminy, również mianowany przez burmistrza, jest urzędnikiem odpowiedzialnym za prowadzenie rejestru wszystkich postępowań urzędowych. Spółka gminna konsultuje się również z miejską radą ds. rozwoju (Consejo de Desarrollo Municipal), która służy jako gabinet doradczy we wszystkich dziedzinach miasta, takich jak rozwój ludzki, bezpieczeństwo publiczne, usługi komunalne itp.

Bieżąca administracja

Państwowe Centrum Obywatelskie, w którym mieści się Sąd Najwyższy i Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Burmistrzem okręgu centralnego jest Nasry Asfura (PNH), pełniący służbę na drugą kadencję (2018-2022) po ponownym wyborze w 2017 r. Jest ósmą osobą pełniącą funkcję burmistrza okręgu centralnego od czasu przywrócenia w 1986 r. wyborów lokalnych (przed 1986 r. prezes mianował samorządy lokalne okręgu centralnego, znane jako Consejo Metropolitano (Rada Metropolitalna); jest to dziewiąta kadencja burmistrza wybrana od tamtej pory i czwarty z kolei wybrany burmistrz Partii Narodowej.

Spośród 10 aldermanów, siedem to mężczyźni, a trzy to kobiety. Pięć należy do Partii Narodowej, a dwie do Libertad y Refundación; dwóch radnych należy do Partii Liberalnej, a drugi do Partii Antykorupcyjnej.

Zarówno burmistrz miasta, jak i radny są wybierani na 4 lat przez wyborców z okręgu centralnego. Wyprowadzenie burmistrza lub radnego z jakiegokolwiek powodu jest zastrzeżone dla Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ludności (Secretaría del Interior y Población), dawniej Secretaría de Gobernación y Justicia.

Egzekwowanie prawa

Za egzekwowanie prawa w mieście odpowiada Krajowa Policja Hondurasu, ogólnokrajowa policja. Policja Narodowa utrzymuje swoją siedzibę w okręgu centralnym w Colonia Casamata. Kwatera Główna Policji Metropolitalnej nr 1 (Jefatura Metropolitana nr 1) jest departamentem policji odpowiedzialnym za prawo i porządek w mieście. Prowadzi siedem okręgów policyjnych na całym obszarze metropolitalnym. Są to: policja 1-1 El Edén, policja 1-2 El Mandén, policja 1-3 San Miguel, policja 1-4 Kennedy, policja 1-5 El Belén, policja 1-6 La Granja i policja 1-7 San Francisco. W 2011 roku Sekretarz Bezpieczeństwa wyznaczył L.2,162 mld (114,283 mln USD) na działania organów ścigania i śledztw karnych w okręgu centralnym.

Zgodnie z ustawą o koegzystencji policyjnej i społecznej (Ley de Policía y Convivencia Social), gminy mogą finansować swoją własną policję komunalną (Policía Municipal), a w okręgu centralnym działa policja komunalna licząca 160 funkcjonariuszy. Departament Sprawiedliwości gminy (Departamento Municipal de Justicia) za pośrednictwem gminnego sądu policyjnego (Juzgado de Policía Municipal) egzekwuje i oskarża przestępstwa prawa lokalnego.

Ministerstwo Publiczne (Ministerio Público) jest prokuratorem okręgowym o ogólnokrajowej jurysdykcji odpowiedzialnym za ściganie przestępstw w imieniu obywateli. Ma również siedzibę w okręgu centralnym i utrzymuje regionalne prokuratury w całym kraju. Prokurator Generalny Republiki (Procuraduría General de la República) jest głównym przedstawicielem prawnym tego kraju i w jego imieniu ściga przestępstwa.

Kampus Narodowego Uniwersytetu Autonomicznego Hondurasu (UNAH)

Kampus Najświętszego Serca Jezusa w Comayagüela Katolickiego Uniwersytetu Honduraskiego (UNICAH)

Tegucigalpa pełni funkcję krajowego ośrodka edukacyjnego, goszczącego większość uniwersytetów i instytucji szkolnictwa wyższego w kraju. W 2011 r. rząd krajowy przydzielił L. 9,175 mld (484,9 mln USD) z budżetu krajowego na edukację publiczną (co odpowiada 42,1% całości) dla okręgu centralnego.

Publiczny i prywatny system edukacji w Tegucigalpa jest podzielony na 16 dzielnic (distritales). Wszystkie okręgi należą do departamentu edukacji (Dirección Departamental de Educación), który z kolei jest częścią krajowego sekretarza edukacji.

W okręgu Centralnym jest 1 235 szkół publicznych, w których udział bierze 488 przedszkoli, 563 szkół podstawowych oraz 184 gimnazjów i liceów. W 2003 r. w całej gminie wzięło udział 287.517 studentów - 28.915 w przedszkolu, 159.679 w szkole podstawowej i 98.923 w gimnazjum lub liceum. Od 2011 r. wskaźnik umiejętności czytania i pisania wynosi 80%.

Szkoły prywatne

W Tegucigalpa jest około 147 dwujęzycznych szkół. Amerykańska Szkoła Tegucigalpa (K-12), Discovery School (K-12), DelCampo International School (K-12), La Estancia School (K-11) i International School of Tegucigalpa (K-12, Christian) są uważane za najdroższe szkoły prywatne w mieście. Łącznie czesne K-12 Amerykańskiej Szkoły Tegucigalpa kosztuje łącznie 1,366 mln L.(72,248 USD) za wszystkie lata (w sumie na podstawie roku akademickiego 10-11). Te szkoły prywatne są wysoko cenione przez instytucje amerykańskie, takie jak Południowe Stowarzyszenie Kolei i Szkół (SACS-CASI), a Amerykańska Szkoła Tegucigalpa jest jedyną szkołą posiadającą Międzynarodowe matury (program IB). Większość studentów uczy się za granicą. Inne popularne szkoły prywatne/dwujęzyczne to: Elvel School (K-11), Dowal School (K-11, świecki), La Estancia School (K-11), Shadai School (K-11, chrześcijański), Lycée Franco-Hondurien (K-12, francuski), Magic Castle Preschool (K), Macris School (E-HS, katolicki) oraz ABC Educational Centre (ABC) N-8avo, Christian).

Istnieją dwie zasady dotyczące kalendarza szkolnego: Okres amerykański (sierpień-lipiec), najczęściej używany przez szkoły prywatne i dwujęzyczne; i Latynoski (od lutego do listopada), używany przez szkoły publiczne.

Uniwersytety

Uniwersytet José Cecilio del Valle (UJCV) w Kolonii Humaya

W Tegucigalpie jest 12 uniwersytetów, w tym trzy uczelnie wyższe finansowane przez państwo.

Narodowy Uniwersytet Autonomiczny Hondurasu (UNAH), założony w 1847 r., jest najważniejszym uniwersytetem tego kraju i prowadzi osiem regionalnych kampusów w kilku innych miastach tego kraju: UNAH-Valle de Sula, UNAH-La Ceiba, UNAH-Comayagua, UNAH-Copán, UNAH-Choluteca, UNAH-Juticalpa, UNAH-Valle del Aguán i Uniwersalne Centrum Technologiczne UNAH-Danlí. Zatrudnia 4 980 osób w swoich obozach, osiągając średnią roczną pensję w wysokości L.241.184 (12.747 USD).

Pozostałe dwie instytucje finansowane ze środków publicznych to Narodowy Uniwersytet Pedagogiczny Francisco Morazán (UPNFM), założony w 1989 r. i skupiający się na przygotowaniu przyszłych pedagogów w kilku dyscyplinach oraz Narodowy Instytut Kształcenia Zawodowego (INFOP), założony w 1972 r., skupiający się na dyscyplinach rozwoju gospodarczego i społecznego. Narodowy Uniwersytet Rolnictwa (UNA), założony w 1950 r., również finansowany przez państwo i zlokalizowany w Katakamas w Olancho, utrzymuje biuro łącznikowe w Tegucigalpa.

W Tegucigalpa jest 10 prywatnych uniwersytetów:

Istnieją również dwa ośrodki szkolnictwa wyższego: Centrum Uniwersytetów Technologicznych (CEUTEC), część UNITEC; i Centrum Uniwersyteckie Guaymura (CUG), założone w 1982 r.

Widok z południowego wybrzeża Anillo Periférico (beltway) przy wyjściu ze szpitala pediatrycznego María

Godzina szczytu w Ameryce Środkowej Blvd z widokiem na północ od mostu pieszego Plaza Miraflores

Do wszystkich barrii i kolonii w Tegucigalpa można uzyskać dostęp za pośrednictwem samochodów, chociaż niektóre dzielnice miasta cierpią na niebrukowane, wąskie lub pagórkowate ulice, co utrudnia im manewrowanie. Siatka ulic powierzchniowych oraz sieć głównych dróg i bulwarów przecinają główne obszary stolicy. Jednakże najbardziej przejezdne drogi są narażone na duże zatory komunikacyjne z uwagi na geografię regionu i dezorganizację urbanizacji.

Szacuje się, że każdego dnia na ulicach miasta i drogach przejeżdża 400 000 pojazdów. Najstarsze dzielnice nie zostały zbudowane z myślą o pojawieniu się samochodu, a zatem brakuje im efektywnych dróg, aby pomieścić ogromną liczbę pojazdów. Nowsze rozwiązania, takie jak centra handlowe, zostały zbudowane z myślą o samochodzie, co umożliwiło dużym parkingom pomieszczenie odwiedzających. W ciągu ostatnich dziesięcioleci kilka bulwarów i dróg zostało wyposażonych w rozbarwienia, aby ułatwić przepływ ruchu.

Drogi i autostrady

Mapa ukazująca sieć dróg i autostrad w całym okręgu centralnym i jego granicach

Sekretariat Robót Publicznych, Transportu i Mieszkalnictwa (Honduras) (SOPTRAVI) dzieli obecnie krajową sieć autostrad na trasy międzynarodowe (ruta internacional), trasy krajowe (ruta nacional) i trasy prowincjonalne (ruta vecine). Są to numery przypisane; jednak są one częściej identyfikowane przy użyciu ich fizycznych miejsc przeznaczenia (np. autostrady Tegucigalpa-Danlí), a raczej samej liczby, ponieważ oznakowanie drogowe jest rzadkie.

Trasy międzynarodowe otrzymują oznaczenie "CA", po którym następuje numer autostrady (tj. CA-1), który może składać się z jednej lub dwóch cyfr umieszczonych w tarczy autostrady. Autostrady "CA" są częścią sieci autostrad Ameryki Środkowej (stąd litery "CA"), która łączy Honduras z sąsiednimi krajami w ramach autostrady panamerykańskiej. Krajowym autostradom przypisuje się liczbę dwu- lub trzycyfrową, a trasom prowincjonalnym przypisuje się liczbę trzycyfrową.

Drogi magistralne

Anillo Periférico (beltway) w wiadukcie Suyapa Boulevard niedaleko Bazyliki Suyapa

Kierunek na zachód wzdłuż węzła Metro Mall

Anillo Periférico (pas lub obwodnica) i Boulevard Fuerzas Armadas (Siły Zbrojne Blvd) to dwie drogi ekspresowe miasta - wyposażone w centralne dzielnice, węzły, wiadukty i przejścia dolne - umożliwiające ruch kontrolowany. Łączą się one z innymi głównymi bulwarami miasta: Ameryka Środkowa Blvd, Suyapa Blvd, Wspólnota Europejska Blvd i Kuwejt Blvd - które są zasadniczo ograniczonymi drogami dojazdowymi, ponieważ są wyposażone w węzły, ale mogą nie mieć przejść dolnych lub górnych do ominięcia ruchu drogowego na powierzchni.

Pomimo istnienia sieci dużych autostrad, żaden nie dociera bezpośrednio do historycznego centrum miasta, zmuszając kierowców do silnego polegania na ulicach powierzchniowych. Podobnie jak w większości miast Ameryki Środkowej, orientacja i jazda mogą być trudne dla osób odwiedzających po raz pierwszy ze względu na charakter nazw ulic, niewystarczającą liczbę znaków drogowych i zachowanie się tubylców. Administracja miejska wprowadziła kilka projektów dotyczących infrastruktury drogowej, aby zmniejszyć zatory komunikacyjne i poprawić ogólny aspekt miasta.

Wykaz głównych tras przejazdowych w okręgu centralnym, w tym miejskich arterii i dróg obrzeżnych:

Transport publiczny

Transport publiczny w Tegucigalpa i Comayagüela opiera się na autobusach i taksówkach, pokrywając 71% migracji drogowej stolicy. Trasy autobusowe są nazwane na podstawie obszaru, który obejmują. Na przykład trasy, które przechodzą z centrum do UNAH, są oznaczone jako Centro-UNAH lub Centro-Multiplaza-UNAH. Taksówki to najszybszy sposób poruszania się po mieście po osobistym transporcie samochodowym. Taksówki są popularne w krótkich podróżach lub podróżach wymagających poczucia pilności. Podatki są stosunkowo tanie dla turysty międzynarodowego. Nie są jednak najtańszą formą transportu publicznego dla mieszkańców. W dzielnicy centralnej jest ponad 12 000 taksówek.

System transportu publicznego w Tegucigalpie jest jednak wysoce zdezorganizowany. Będąc działalnością o celu zarobkowym, zachęca on do konkurencji między właścicielami floty, gdzie przychody są priorytetem, pomijając jednocześnie jakość i skuteczność usługi. Regulacja transportu publicznego jest bardzo wadliwa. Kierowcy autobusów muszą konkurować o pasażerów, aby uzyskać jak największe zarobki, jednocześnie stwarzając zagrożenie dla innych kierowców i pieszych oraz przyczyniając się do powstawania zatorów komunikacyjnych. Na drogach jest przepełnienie środków transportu publicznego. Rząd ogłosił, że system transportu publicznego jest nadmiernie zaopatrzony i nieskuteczny.

Obecnie realizowany jest projekt mający na celu unowocześnienie systemu transportu publicznego poprzez dodanie floty szybkiego tranzytu autobusowego. Pod koniec maja 2011 r. Kongres Narodowy zatwierdził projekt na mocy nowej ustawy w ramach porozumienia finansowego z Międzyamerykańskim Bankiem Rozwoju (IAB). System BRT będzie zarządzany wyłącznie przez rząd okręgu centralnego.

Krajowy i międzynarodowy transport naziemny

Tegucigalpa jest połączona z resztą kraju przez swoje miasto z miejskimi służbami autobusowymi. Istnieje kilka linii autobusowych łączących stolicę z resztą Hondurasu. W mieście nie ma centralnego terminalu autobusowego; z kolei w całym mieście, zwłaszcza w Comayagüela, rozsianych jest kilka dworców autobusowych, a niektóre z tych dworców są obsługiwane bezpośrednio przez obsługujące je stamtąd przedsiębiorstwo autobusowe. Tegucigalpa jest połączona z resztą Ameryki Środkowej i Meksyku za pośrednictwem międzynarodowych linii autobusowych. Autobusy codziennie wyjeżdżają do Gwatemali, Salwadoru, Nikaragui, Kostaryki, Panamy i Meksyku.

Transport lotniczy

Widok ze statku powietrznego, który gwałtownie wypływa, aby dostosować go do drogi startowej przy podejściu końcowym. Mieszkaniowa dzielnica Las Hadas leży poniżej.

Lądowanie American Airlines Boeing 757 w porcie lotniczym Toncontín

Port lotniczy Toncontín (IATA): TGU, ICAO: MHTG), służy jako główne lotnisko w Tegucigalpa i poza nim. Jest on obsługiwany przez trzy krajowe linie lotnicze i sześć międzynarodowych linii lotniczych łączących stolicę z trzema miastami w Stanach Zjednoczonych i czterema miastami w Ameryce Środkowej, jak również czterema miastami w Hondurasie.

Port lotniczy jest często krytykowany za niebezpieczny; ze względu na położenie w pobliżu sierra, krótkiego pasa startowego i trudnego podejścia. Do lądowania na krótkiej drodze startowej potrzebne są duże komercyjne odrzutowce, aby wykonać skręt w lewo o ściśle określonej wysokości. Międzynarodowi piloci linii lotniczych lecący do Toncontín przechodzą dodatkowe szkolenie w zakresie podejścia do Toncontín.

Toncontín został ulepszony dzięki pracom Airport Corporation of Tegucigalpa (CAT), której właścicielem jest TACA z Salwadoru. Zarządza nim InterAirports, spółka zatrudniona przez rząd Hondurasu w celu zarządzania czterema portami lotniczymi w tym kraju.

Władze portu lotniczego i rząd Hondurasu wznowiły rozmowy w kwietniu 2011 r. w sprawie relokacji portów lotniczych i ogłosiły, że prace nad nowym portem lotniczym Palmerola rozpoczną się jesienią 2011 r. po latach wysiłków na rzecz zastąpienia Toncontín International portem lotniczym w Palmerola w Comayagua, gdzie znajduje się baza lotnicza Soto Cano. Jednak w aktualizacji z 25 września 2011 r. prezydent Lobo stwierdził, że urzędnicy nadal "oceniają zalety i wady" budowy nowego portu lotniczego. Ma to miejsce trzy lata po tym, jak były prezydent Manuel Zelaya ogłosił, że wszystkie loty zarobkowe zostaną przeniesione do bazy lotniczej Soto Cano; jednakże prace nad nowym terminalem w Soto Cano zostały następnie odwołane po tym, jak Zelaya została odwołana z urzędu 28 czerwca 2009 r. w zamachu stanu w Honduranie w 2009 r. Po urzeczywistnieniu portu lotniczego Palmerola międzynarodowe loty do i z Toncontín będą nadal realizowane, ale będą ograniczone do małych statków powietrznych.

Tegucigalpa jest bliźnięta:

Tegucigalpa oglądana z parku El Picacho-United Nations Park